Cebrail (a.s.)'in Hocasi

Cebrail (a.s.)'in Hocasi

Birgün Server-i Enbiyâ 's.a.v.' mescidde oturmus idi.
Cebrâîl aleyhisselâm geldi.
Sultân-i Enbiyâ, hazret-i Cebrâîl ile söylesirdi.
Eshâb-i kirâm mescide gelip, Seyyid-i kâinâti mesgûl görüp,
bildiler ki, hazret-i Cebrâîl ile söylesir.
Sükût edip, oturdular.
O sirada hazret-i Alî 'r.a.' iceri girip, selâm verip, yerine oturdu.
Hazret-i Osmân 'r.a.' gelip, selâm verip, yerine oturdu.
Sonra Ebû Bekir 'r.a.' gelip selâm verdikde,
hazret-i Cebrâîl aleyhisselâm ayak üzerine kalkdi.
Sultân-i Enbiyâ hazretleri de ayak üzerine kalkdi.
Eshâb-i kirâm, Server-i kâinâti ayak üzere kalkdigini görüp,
hepsi ayaga kalkip, hayret etdiler.
Zîrâ Fahr-i âlem, Eshâb-i güzînden kimseye ayak üzerine
kalkmamisdir.
Sonra bu husûsu, hazret-i Resûl-i ekremden sordular.
Buyurdular ki:
- Ebû Bekr-i Siddîk mescide girip, selâm verdigi zemân,
Cebrâîl aleyhisselâm Ebû Bekir-i Siddîka ta'zîm icin
ayak üzerine kalkdi.
Ben de ayak üzerine kalkdim.
Sonra, yâ kardesim Cebrâîl, Ebû Bekre ne icin ta'zîm etdiniz,
diye sordum.
Dedi ki:
- Yâ Resûlallah! Ebû Bekre ta'zîm bana vâcibdir.
Zîrâ Ebû Bekir benim hocamdir.
Ben sordum,
- Neden dolayi hocandir.
Cebrâîl aleyhisselâm dedi ki:
- Yâ Muhammed 'sallallahü aleyhi ve sellem'!
Hak Sübhânehü ve teâlâ,
Âdem aleyhisselâtü vesselâmi yaratdigi zemân,
meleklere, hazret-i Âdeme secde ediniz,
diye emretti.
Benim hâtirima geldi ki, secde etmiyeyim.
Ben ondan efdalim.
Zîrâ ki, o balcikdan yaratilmisdir, dedim.
Bunun üzerine olmaga niyyet eyledim.
O zemân ki, Ebû Bekirin rûhu ars altinda
nûrdan bir kösk icinde idi.
Köskün kapisi acildi, Ebû Bekrin rûhu cikdi.
Bana dedi ki,
- Yâ Cebrâîl secde eyle.
Sakin muhâlefet etme.
Bunu üc kerre tekrârladi. Arkama üc kerre eliyle vurdu.
O sirada kalbimden kibr ve enâniyyet ve inâd gitdi.
Âdeme secde eyledim.
Benden kibr ve enâniyyet, iblîse intikâl edip,
Âdeme secde etmedi.
Ebedî tard edilip, mel'ûn oldu ve ben de ebedî se'âdete kavusdum.
Yâ Muhammed 'sallallahü aleyhi ve sellem'!
Ebû Bekir bu seklde bana hoca olmusdur, dedi.